Tommie

November 14, 2007 · Geliasseer in Ek Wonder · Tagged Ek Wonder

Ek het hierdie naweek vir Tommie ontmoet. Hy is ‘n gestremde man van 25, wat aan ‘n rolstoel gekluister is. Hy praat moeilik, maar hy praat oor alles. Heeltyd.

Van Vrydag aand af is hy ingesluit in die kringetjie om die tafel, potjies en swembad. Sy oë het geskitter elke keer wanneer iemand bevestig dat hy ook daar is deur ‘n grappie met hom te maak. Ons het nie eintlik geweet hoe moet ons hom hanteer nie, maar vinnig agtergekom dat hy maar net so lekker kan vloek en skerts soos die res van ons. Toe hanteer ons hom maar net soos een van ons.

Soms het hy bietjie vergeet wie is wie, en dan sommer vir Albert Jaco genoem, of vir Martie Saartjie. Maar sodra hy ‘n naam geroep het, en dis nie een van ons s’n nie, het die naaste man of vrou dadelik geantwoord en met hom gesels. Hy het dit so geniet! En skerp met grappies vang hoor! Dan lag hy uit sy maag uit dat hy sommer so sit en ruk in daai rolstoel. En nie skaam vir drukkies uitdeel en dan sommer so skelmpies aan die girl se boud te vat nie! Hehe!

Saterdag het hy besluit dat Kimberley droog is, en dat hy in Welkom wil kom bly. Hy kuier dan so lekker saam met ons. Maak allerhande planne saam met Han, dat hy hier gaan kom werk, en sommer by ons gaan kom bly. En so speel ons maar saam om hom gelukkig te hou.

Sondag langs die swembad het sy vreugde geen perke geken toe Liefie ‘n lekker bommie langs hom maak en hom papnat spat nie. Hy het geskater soos ‘n kind en vir Liefie met die een handjie beduie: “Jou bliksem, vir jou gaan ek kry!” So asof hy enige oomblik uit die rolstoel kan opstaan en saam in die water kan gaan speel.

Maar toe groet-tyd kom Sondag middag, is die man moeilik. Hy wil niks weet van teruggaan Kimberley toe nie. Hy huil en skel en protesteer toe sy ma en boetie hom in die kar help. Ons staan almal daar met trane in ons oë, ons weet dit is nie moontlik om sy droom te laat waar word nie. Hy het intensiewe sorg nodig, wat nie een van ons vir hom kan bied nie. Die vorige keer wat hy kom kuier het, kon hulle glo vir weke nie huishou met hom daarna nie. Vreeslik opstandig oor die “dooie” plek waar hy bly!

Mens kan dit seker ook verstaan, ek ken nie sy volle omstandighede nie, maar verstandelik is hy redelik skerp. Dit moet verskriklik frustrerend wees om vasgevang te wees in ‘n nuttelose liggaam, en jou kop wil ander dinge doen.

Maar ou Tommie, dit was lekker om jou te leer ken. Jou lewensvreugde was vir my wonderlik om te ervaar, en ek hoop jy kom kuier weer eendag vir ons. Anne, as jy hier lees, ons bewonder die wyse waarop jy en Johan vir Tommie versorg. Julle beloning sal groot wees eendag. Ek glo Liewe Jesus gee sulke kinders net vir besondere mense. Gee vir hom ‘n lekker stywe druk van ons klomp in Welkom af!